16.

Ben sensizliği yanlızlık sanmıştım herkeresinde

Sensiz kalmamak için sendim o vakitler;

seni uyuyordum sürekli,

seni içiyordum çay diye,

cennet diye seni düşlüyordum

-ki, sen yeşilçıplak bir yeşildin gözümde

cennetten damıtılmış

(oysa cennet, gelecek korkusunun en düşsel çocuğuymuş, uzaktan emzirdiğimiz);

ve çarşaflar dillenince ayak seslerinde,

çıldırıp dağlarıma çıkıyordum ben;

dağlarım sendin.

sen yıllar sonra bir başka bedende,

aynı Süheyla ritmiyle;

anılarımız çoğaldıkça yalnızlığımız büyüyor, derdin.

Yatağımız bir tekne kadardı olsa olsa,

oturmuş çekirdek çitliyordun

tavanı bakışlarınla havaya kaldırarak

ve yorgundun.

Yorgunluğun ki, Ege göğü kadar hafif,

saklanamayacak kadar Çallı.

Ve yorgunluğun, sevişmelerden;

sevişmelerse, kuralsız bilinecek kadar

kurallı.

h.a.t.